Święty Franciszek był postacią niezwykłą. O jego życiu i działalności mówi książka pod tytułem "Kwiatki św. Franciszka", napisana przez jednego ze współbraci zakonu, założonego przez Św. Franciszka. Pochodzący z Asyżu Giovanni Bernardone (tak brzmi jego imię i nazwisko) stał się wzorcem osobowym czasów średniowiecza. Uważam, że swoją postawą (miłość czynna, miłość bliźniego, uwielbienie natury i Boga) udokumentował, że nauki biblijne można urzeczywistniać w praktyce, że życie nie musi być ustawicznym, bolesnym oczekiwaniem na śmierć, ale może być jednocześnie afirmacją tego, co rodzi się z miłości i dobroci serca.

Święty Franciszek kierował się dosłownym rozumieniem nakazu Chrystusa o porzuceniu wszystkiego i podążaniu za nim. Zrezygnował z dóbr materialnych, rozdał pieniądze, stworzył wędrujący zakon, głosił kazania do ryb i ptaków, opiekował się trędowatymi. Chory i cierpiący, prawie niewidomy ułożył pełną radości "Pieśń słoneczną:, w której mówi:

"Najwyższy, wszechpotężny dobry Panie,
Twoje jest sława, chwała i cześć i wszelkie błogosławieństwo
Jedynie Tonie, Najwyższy, przystoją,
A żaden człowiek nie jest godzien nazwać Ciebie.
Pochwalony bądź, Panie, z wszystkimi swymi twory(...)"

Postawa franciszkańska określa filozofię pogodzenia ze światem, pokory wobec rzeczywistości przynoszącej zarówno cierpienie, jak i radość, wiary w dobroć i sprawiedliwość Boga, którego wyrokom należy się z miłością poddać. Postawa zgody na życie łączące w sobie dobro i zło, szczęście i ból, cieszenia się codziennością i małymi sukcesami życiowymi, umiłowanie przyrody, wszelkiego stworzenia jako dzieła Bożego, poczucie solidarności z wszystkimi ludźmi, szczególnie tymi którzy są skrzywdzeni - to elementy postawy franciszkańskiej, które odnajduję w literaturze różnych epok.

Jednym z licznych przykładów jest twórczość Jana Kochanowskiego, prawdziwego humanisty, poety epoki renesansu, który podobnie jak św. Franciszek jest niezwykle wrażliwy na piękno natury. Sławi je w "Pieśniach", między innymi w "Pieśni IX", tworząc piękny, poetycki opis chłodnych, srogich zim, po których zawsze przychodzi wiosna - symbol odradzającego się życia:

"Nie porzucaj nadzieje,
Jakoć się kolwiek dzieje:
No nie już słońce ostatnie zachodzi,
A po złej chwili piękny dzień przychodzi"

Los człowieka zależy jednak od woli Boga, w którym trzeba pokładać nadzieję, mówi:

"Siła Bog może wywrócić w godzinie;
A kto mu kolwiek ufa, nie zaginie."